Πράγματι, ο φετινός εορτασμός των Χριστουγέννων είναι πιο μελαγχολικός από τις περασμένες χρονιές της «αφθονίας». Η «ασθένεια» της κρίσης και το υποτιθέμενο «φάρμακο» της λιτότητας και της επίθεσης στην κοινωνία έχουν δημιουργήσει ένα ασφυκτικό περιβάλλον. Η κίνηση στα μαγαζιά πεσμένη, τα δώρα των εργαζόμενων, όσο υπάρχουν ακόμη και τέτοιοι, πετσοκομμένα, ακόμη και οι στολισμοί μίζεροι. Την ίδια στιγμή, όμως, ο φετινός εορτασμός δεν αφορά έναν άκρατο καταναλωτισμό, γκλάμουρ δεξιώσεις γεμάτες από ακριβά κοστούμια και τουαλέτες με… φιλανθρωπικό χαρακτήρα – προσωπείο. Οι αυταπάτες τέλειωσαν, γεγονός που δεν έχει μόνο αρνητικές πλευρές.
Σχεδόν σε κάθε γειτονιά έχουν αναπτυχθεί δράσεις με στόχο την αλληλεγγύη και όχι την ελεημοσύνη, που αντέχουν καθόλη τη διάρκεια του χρόνου κι όχι μόνο κατά το «πνεύμα» των Χριστουγέννων, που ενεργοποιούν και «γεμίζουν» τους ανθρώπους, καλύπτουν πραγματικές ανάγκες, αποτελούν από μόνες τους ένα είδος συλλογικής “ψυχοθεραπείας”. Φέτος δεν ακούς μόνο πρέσβειρες να σε καλούν σε μια «καλή πράξη» για κάποιους, κάπου μακριά: Βλέπεις εργαζόμενους να ενισχύουν απεργούς κι ανέργους, η ανταλλαγή δώρων να γίνεται συλλογική δράση μέσα από ανταλλακτικά – χαριστικά παζάρια, οι μέχρι πρότινος κιτς εορτασμοί να γίνονται γλέντια σε γειτονιές με χαμηλό κόστος, αλλά υψηλό κέφι.
Η κρίση γίνεται ευκαιρία και για τους από κάτω: Να αναπτύξουν την αλληλεγγύη μεταξύ τους, να δημιουργήσουν συλλογικές δομές – εικόνες που αν το παλέψουμε μπορεί να είναι από το μέλλον.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου